Los Angeles, Amerika Birleşik Devletleri - Yüzme: 200m ve 4 x 100m serbest stil

Yüzmeye 8 yaşında başladığımda, bu kesinlikle planlanmış bir şey değildi. Her şey doğal bir şekilde gelişti. Birkaç genç yerel yarışmayı kazanıyorsunuz, sonra İsviçre "Fransızca konuşulan bölge" şampiyonası, ardından İsviçre şampiyonası, sonra zafere daha da aç oluyorsunuz ve bu böyle devam ediyor, ta ki elemelere katılmak için büyük günde hazır olmanız gereken İsviçre seçmelerine kadar.

Olimpiyatlar, İsviçre ya da Avrupa Şampiyonası gibi diğer yarışmalardan biraz daha farklı, çünkü medyanın daha fazla ilgisini çekiyorsunuz. Rekabet seviyesi elbette çok daha yüksek. Ayrıca sadece yüzücülerle değil, diğer spor dallarından sporcularla da tanışıyorsunuz. Olimpiyat köyünde Carl Lewis'i görmekten, köyün kafeteryasında sizden daha uzun bir grup Asyalı kadınla birlikte sıraya girmeye kadar uzanıyor - ki bu muhtemelen Çin basketbol ya da voleybol kadın takımıydı (ben 1.80 / 194 cm'yim, bu yüzden aşina olduğum bir durum değil!).  

Bana göre en üst seviyede yarışmak, tüm turların ve sıkı çalışmanın ya da başka bir deyişle acının bir onayıydı. Muhteşem bir deneyimdi ama bittiğinde de rahatlıyorsunuz. Bir anlamda, 'ben bunu yaşadım ve yaptım' diyebiliyorsunuz ve artık yoluma devam edebilirim. Elbette bununla gurur duyuyorum ama ailemin duyduğu gururun yanında hiçbir şey olduğunu düşünmüyorum.

Yüksek seviyelerde yarışmak için gereken özveri göz önüne alındığında, bir sporcu için "gerçek dünyaya" geri dönmek nadiren kolaydır. Destekleyici bir ailem, arkadaşlarım ve iş için iyi fırsatlarım vardı. Ancak bunun ne kadar zor olabileceğini bildiğim için, İsviçre'de kamu mali desteği oldukça az olduğundan, yerel ve gelecek vaat eden sporculara destek sağlayan bir vakfın konsey üyesi oldum. Bu benim sporun bana verdiklerinin bir kısmını "geri verme" yolum.